مروری بر روش های تناظریابی در ردیاب های ستاره ای

چالش اصلی در سنجنده های ستاره ای، معمولا در حالتی است که هیچ اطلاعاتی از وضعیت سنجنده وجود ندارد و الگوریتم های مورد استفاده در این حالت، باید نسبت به ستاره های اشتباه موجود در تصاویر پایدار باشد و بتوانند با سرعت نسبتا بالا و دقت کافی، وضعیت اولیه ی سکوی فضایی یا هوایی را تخمین بزنند. الگوریتم های پردازشی در این حالت شامل سه قسمت اصلی است: تعیین مرکز ستاره ها در تصویر اخذ شده، تشخیص الگو و شناسایی ستاره ها و تعیین وضعیت سکو. هدف اصلی این گزارش، شرح الگوهای ستاره ای متفاوتی است که در قسمت تناظریابی و شناسایی ستاره ها به کار گرفته می شوند. بدین منظور برای ستاره های مشاهده شده در میدان دید، موقعیت ها در سیستم مختصات تصویر محاسبه می شود و از روی این مختصات، الگوی ستاره ها بدست می آید. سپس یک کاتالوگ ستاره ای راهنما از یک پایگاه داده مرجع استخراج می شود که شامل الگو های ممکن بر اساس الگوریتم مورد استفاده است. اگر الگوی ستاره های موجود در تصویر با تنها یک الگو از ستاره های موجود در کاتالوگ ستاره ای راهنما متناظر شود، پروسه ی شناسایی پایان می یابد. در این گزارش با مروری بر روش های تناظریابی در یک ردیاب ستاره ای، سه روش متداول برای تشخیص الگو به نام روش زاویه، روش مثلث مسطح و روش مثلث کروی از نظر حجم محاسباتی، تعداد ستاره های مورد نیاز در میدان دید، کارایی روش، نرخ موفقیت و زمان موردنیاز مقایسه شده اند. از بین این سه روش، روش مثلث مسطح، دارای کارایی و موفقیت بیشتر نسبت به روش زاویه، و همچنین بدون پیچیدگی و حجم محاسباتی بالا نسبت به روش مثلث کروی است.